Het verhaal van Henk – via Start Foundation

Henk Kroeb begon z’n werkzame leven als kok, maar dat werd door zijn oogafwijking geen succes. Bij een instituut voor blinden en slechtzienden werd hij omgeschoold tot stoffeerder. Dat vak oefende hij uit tot 2010. Toen legde de crisis de woninginrichting lam en werden Henk en z’n collega ontslagen bij het kleine familiebedrijf waar hij al 25 jaar in dienst was. Welgeteld één maand zat Henk, alleenstaand vader van twee kinderen, werkloos thuis. Toen kon hij met behoud van uitkering aan de slag bij Soci-Com. Start Foundation nam een interview af met Henk:

“Niemand maakt hier een punt van mijn gammele ogen.”

Met zijn ene oog heeft hij nog 12,5% zicht. En met het andere 20%. Kortom, Henk Kroeb heeft een paar ‘gammele ogen’ zoals hij het zelf uitdrukt. Werken als assemblage-medewerker doet hij dagelijks met veel plezier bij Soci-Com in Enkhuizen. En in zijn vrije tijd is hij, geloof het of niet, persfotograaf voor de lokale krant.

Eerst maar even over Henk z’n hobby. Hoe kan iemand met zulke slechte ogen nou fotograferen? Henk: “Ik heb een spiegelreflexcamera met een joekel van een lens. Door dat ding zie ik veel meer dan zonder camera. Verder schiet ik zes beelden per seconde. Zo staan de mensen altijd met hun ogen ópen op de foto!”

Aan handigheidjes geen gebrek bij Henk, aan wie je niet merkt dat hij nagenoeg blind is. Mensen op straat herkent deze geboren Enkhuizenaar niet aan hun gezicht, wél aan hun stem. Dan begroet hij ze bij naam. En anders alleen met ‘Hoi!’

Kok en stoffeerder

Henk begon z’n werkzame leven als kok, maar dat werd door zijn oogafwijking geen succes. Bij een instituut voor blinden en slechtzienden werd hij omgeschoold tot stoffeerder. Dat vak oefende hij uit tot 2010. Toen legde de crisis de woninginrichting lam en werden Henk en z’n collega ontslagen bij het kleine familiebedrijf waar hij al 25 jaar in dienst was.

Welgeteld één maand zat Henk, alleenstaand vader van twee kinderen, werkloos thuis. Toen kon hij met behoud van uitkering aan de slag bij Soci-Com. Het assemblagewerk lag hem wel. Z’n proefplaatsing werd rap omgezet in een jaarcontract. En dat werd keer op keer verlengd. Toen Soci-Com in 2013 werd overgenomen door de huidige eigenaren, was Henk de eerste die meteen een vast contract kreeg. Stipt 07.00 uur is hij present. Hij heeft een sleutel van de zaak en de code van het alarm.

Therapie

Henk is ook voorman geweest, maar dat werd hem te zwaar. “Ik moest overal naar toe lopen, want een sticker met een artikelnummer op een stelling kan ik vanaf een afstandje niet zien. En ik had moeite met ‘nee’ te zeggen. Ik was over gemotiveerd en sloopte mezelf als het ware. Aan het eind van de dag lag ik voor pampus op de bank. Dat merkten ze hier ook. Ze wezen me een therapeut toe, en die heeft me de ogen geopend. Ik ben nu weer gewoon medewerker en heb het prima naar mijn zijn.”

Onderling respect

Doordat iedereen bij Soci-Com een beperking heeft, doet niemand daar moeilijk over. “Niemand maakt hier een punt van mijn slechte ogen. Wel heb ik zelf soms moeite m’n trots opzij te zetten, als ik weer iets moet vragen aan een collega. We respecteren elkaar hoe we zijn en het wij-gevoel is goed hier. Je moet immers samen de kar trekken willen we aan het einde van de maand ons salaris ontvangen.” Als er nieuwe mensen over de vloer komen, doet iedereen extra z’n best om die goed op te vangen. Onderling is er bewondering hoe ieder met z’n beperking omgaat. Zo snapt Henk niet hoe zijn dove collega Ferdinand het elke keer weer klaarspeelt om zijn gedachten te lezen. “Een topgozer! Als ik iets zoek, dan weet hij het te vinden zonder dat ik iets zeg. Ik weet werkelijk niet hoe hij het doet!”

Staatsloterij

Je in elkaar verdiepen helpt trouwens ook om de goede sfeer te handhaven. Henk kan zonder moeite per dag een paar keer van werkplek wisselen, maar weet ook dat zwaar autistische collega’s daar totaal niet tegen kunnen. “Je moet een beetje rekening met elkaar houden dus. Of ik nog ergens anders wil werken? Nee, ik heb het hier prima naar mijn zin. Alleen als ik de Staatsloterij win ga ik misschien eerder stoppen!”

Dit artikel is eerder gepubliceerd geweest op de website van Start Foundation.